Taşımalı eğitim tüm vatandaşların eğitim hakkından faydalanabilmesi, eğitimde fırsat ve imkan eşitliğinin sağlanabilmesi, kız çocuklarının …
Taşımalı eğitim tüm vatandaşların eğitim hakkından faydalanabilmesi, eğitimde fırsat ve imkan eşitliğinin sağlanabilmesi, kız çocuklarının eğitime kazandırılması, göçler ve mevsimlik hareketler, doğal afetler, salgın hastalıklar yahut beklenmedik olaylar üzere münasebetler ile zarurî eğitimin bir sonucu olarak Türkiye’de 1989-1990 eğitim öğretim yılının ikinci devrinde uygulamaya geçirilmiştir.
Taşımalı eğitim, 1997 yılında çıkarılan 4306 sayılı “Sekiz Yıllık Kesintisiz Zarurî İlköğretim Uygulaması” ile ülke genelinde yaygınlaşmaya başlamıştır. Ulusal Eğitim Temel Kanunu ile tanınan eğitim hakkından mahrum kalması mümkün ilköğretim, ortaöğretim ve özel eğitim okul/ kurumlarına devam eden öğrenciler ile yaygın eğitim hizmetinden yararlanan özel eğitim kursiyerlerinin resmi okul/kurumlarda taşıma yoluyla eğitime erişimlerini sağlamak için Ulusal Eğitim Bakanlığı tarafından “Milli Eğitim Bakanlığı Taşıma Yoluyla Eğitime Erişim Yönetmeliği” ile gerekli adap ve asıllar belirlenmiştir.
Taşımalı eğitim, kırsal bölümdeki öğrencilerin eğitime erişimleri için bir fırsat oluştururken; taşıma merkezi okullarda vazife yapan öğretmen ve idarecilere öteki okullara göre fazla iş yükü ve sorumluluklar yüklemektedir.
Örneğin, taşıma yoluyla eğitime erişim yönetmeliğinde, taşıma merkezi okul müdürünün;
*Taşıması yapılacak mahallelerin planlama ve ihale süreçlerinde misyon alması,
*Taşıma servislerinin kontrol ve denetimlerinin yapılması,
*Taşımalı öğrenciler için hizmete sunulan yemek ihale süreçleri ve her türlü yemeğin dağıtımı, denetiminin yapılması,
Bununla birlikte, her türlü iklim şartlarında farklı köylerden gelen servislerin okula geliş- gidişinin izlenmesi, nöbetçi yönetimci ve öğretmenlerin bu işlerde birincil dereceden vazifeli olması üzere zorluklarının yanında daima yüksek risk ögesi barındıran bu çeşitten meseleleri bulunmaktadır. Taşımalı okullar, pandemi de bile okulları tüm kademelerde tam vakitli olarak hizmet veren okullar ortasında bulunmaktadır.
Hal bu türlü iken yönetici görevlendirme yönetmeliğinde, ikili eğitimden, okulların okul tecrübesi kapsamındaki çalışmalarına varıncaya kadar düzenleme yapılmış ve o okullarda çalışanlara ek puanlarla yöneticilik müracaatlarında lehine bir gelişme sağlanmıştır. Lakin taşıma merkezi okullarda misyon yapan yönetici ve öğretmenlerin her türlü zorluğa karşın yönetmelikte bu durum görmezden gelinmiştir.
Taşıma merkezi okullarda çalışan yönetici ve öğretmenlerin de, yönetici görevlendirme yönetmeliğinde, çalıştığı yıl baz alınarak ek puan verilmesi hakkaniyetin yerini bulmasına sağlayacaktır.
Ahmet KANDEMİR
