Hürriyet’ten Abdullah Ünlü’nün haberine nazaran: Rümeysa Çevlik, Osmaniye’nin Kadirli ilçesine bağlı Kayasuyu köy okulunda anasınıfı öğretmeni …
Hürriyet’ten Abdullah Ünlü’nün haberine nazaran: Rümeysa Çevlik, Osmaniye’nin Kadirli ilçesine bağlı Kayasuyu köy okulunda anasınıfı öğretmeni. Fakat o bildiğimiz öğretmenlerden değil. Şimdi 6 yaşındayken annesi gözlerinin önünde vurularak öldürülmüş, 18 yaşında evlenmiş, gebeyken üniversiteyi kazanmış, bir yandan çocuğunu büyütüp bir yandan okulunu bitirerek bu kutsal mesleğe adım atmış bir eğitim neferi o. Yalnızca kıssasıyla değil yaptıklarıyla da fark yaratıyor. Okulun bahçesinde kurduğu açık hava sınıfı okuldaki tüm öğrenciler için adeta bir masal diyarı.
BULAŞ RİSKİ YOK
“Öğretmenlik benim çocukluk hayalimdi. Lakin hayat bana bu hayali olağan süreçte gerçekleştirme fırsatı vermedi” diyen 11 yıllık öğretmen Rümeysa Çevlik, “Bir şeyi düşlerinize girecek kadar hayal edince oluyor” diyerek büsbütün doğal gereçlerden oluşturduğu duvarsız açık hava sınıfı fikrinin nasıl doğduğunu şu sözlerle anlatıyor: “Finlandiya’dan, Almanya’dan bağlantı halinde olduğum öğretmenler var. Onlara bakıyorum eksi 10 derecede bile dışarıdalar. Biz yaz memleketiyiz. Güneşli gün sayısı çok fazla. ‘Neden çocukları sınıfa kapatıyoruz?’ dedim. Sonra bu türlü bir sınıf oluşturmaya karar verdim. Müdür Beyefendi de ‘Eldeki imkanlarla yapabiliyorsan yap’ dedi. Okulumuzun vazifelisi ve birebir vakitte velimiz olan Ekrem Beyefendi, ‘Ben yaparım’ dedi. Her çocuktan birer tane kütük istedik. Meskeninde su kabağı olan, doğal gereci olan ne varsa onu getirdiler. Sonra elimizdekileri yavaş yavaş şekillendirmeye başladık. Bir kum havuzu yaptık. Atölyemizi, terazimizi, saatimizi yaptık. Küçük bir bahçe oluşturduk, çizmelerden saksı yaptık. İlmek ilmek ördük diyebilirim bu sınıfı. Derken bu türlü hoş bir sınıf çıktı ortaya. Böylelikle çocuklar hoş havalarda bulaş riski olmadan ders yapma imkanına kavuştu.”
KUMA YAZI YAZIYORUZ
Rümeysa Öğretmenin sınıfında her şey doğal. “Bizim gereçlerimiz; kozalak, taş, toprak, ağaç kabukları ve onun dışındakiler de daima ahşaptan. Kağıdı daha az kullandırmaya çalışıyorum. Sayıları öğreneceksek evvel kuma yazıyoruz yahut taşlarla sayıları oluşturuyoruz. Hem tasarruf ediyoruz hem de köye daha az çöp çıkmış oluyor” diyor.
ÜNİVERSİTEYİ GEBEYKEN KAZANDIM
Rümeysa öğretmenin hayatı, tam bir azim kıssası: “Annem, dayım tarafından yayla konutunda gözümün önünde tüfekle vuruldu. Erken evlilik yaptım. Fakat öğretmen olmak istiyordum, üniversite hayalim vardı. Peşinden gittim ve Selçuk Üniversitesi Anaokulu Öğretmenliği’ni kazandım. Gebe olduğum için bir yıl dondurmaya karar verdim. Oğlum olduktan sonra devam ettim. Onu üniversitenin kreşine yazdırdım. Ben de o kreşte yarı vakitli çalışmaya başladım. Hem okul hem çocuk hem iş, hepsini bir ortada yürütebildim. Sınıfta çocuklara birinci öğrettiğim şey hayal etmek. Zira bir şeyi hayallerinize girecek kadar hayal edince gerçek oluyor.”
